Διαβάζοντας τα σχόλια σας..
Διαβάζω τα σχόλια σας στίς αναρτήσεις μου καί ενώ χαίρομαι και συγκινούμαι με την αγάπη και τον θαυμασμό σας, απορώντας για το πώς τόσοι άνθρωποι με ακούνε και με καταλαβαίνουνε, νομίζω ότι όπου νάναι θα ξυπνήσω απο το ωραίο αυτό όνειρο και θα έχετε όλοι πια καταλάβει, οτι τίποτε απο όλα αυτά δεν το αξίζω πραγματικά.
Ζώ μια μοναχική πια ζωή, με την Ντόρη, την μουσική, την παιδική και ελάχιστη πίστη μου, προσπαθώντας συνέχεια να σωθώ και να δικαιωθώ, κυρίως στην γλυκειά και πάντα παρούςα ματιά του Χριστού, για τα όσα λέω η γράφω.
Πολλά είναι τα λάθη μου, έντονη η τεμπελιά μου, ίςως έχω πληγώσει ανθρώπους, ίςως έχω απογοητεύσει άλλους και ζω μονίμως με την αίσθηση ότι δεν έχω καταφέρει, τίποτε σπουδαίο ακόμη.
Μην βιαστείτε να με αντικρούσετε, η επιτυχία η η αποτυχία, είναι για μένα θέμα ονείρου. Και εξηγούμαι.. Όσο πιο δυνατό το όνειρο, τόσο πιο μακρυά του πάντα θα είσαι. Κι' αυτός είναι ο πόνος, η το κρυμμένο μυστικό, του κάθε ειλικρινή καλλιτέχνη. Η μουσική δέ ως τέχνη, είναι άπιαστη και φευγαλέα. Ποτέ και κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει η να την μάθει. Είναι η μόνη απο τις τέχνες πού δεν υπακούει στον χρόνο και τον χώρο. Τσουλάει και ξεφεύγει σαν το νεράκι στην παλάμη ενός μικρού παιδιού.
Πώς να αισθανθώ σπουδαίος η σημαντικός, όταν ξέρω τα μουςικά μεγέθη πού προυπήρξαν. Όταν τα μελετάω και αδυνατώ ακόμη να καταλάβω το βάθος και την έμπνευσή τους; Ο Mozart ως τα 33 χρόνια του είχε τέτοιο έργο που θα χρειαζόμουνα άλλη μια ζωή για μόνο για να το αφομοιώσω. Ο Bach τόσα χρόνια μετά, είναι το υπόδειγμα και το άπιαστο όνειρο κάθε σοβαρού συνθέτη. Και ο αγαπημένος μου, ο Verdi κλείνει σε μία μόνον από τις χιλιάδες μελωδίες του, ότι στην μουςική ζωή μου, ονειρεύτηκα.
Γιατί τα λέω όλα αυτα; Πρώτον γιατί μ' αρέσει να γράφω και να εξηγώ.
Δεύτερον για να σας δείξω λίγο την δική μου πραγματικότητα και τρίτον για να δώ με αγωνία και χαρά, άλλη μια φορά, την δική σας αντίδραςη σε όλα αυτά που λέω, αιςθάνομαι και κάνω.
Θα τα ξαναπούμε...
Διαβάζω τα σχόλια σας στίς αναρτήσεις μου καί ενώ χαίρομαι και συγκινούμαι με την αγάπη και τον θαυμασμό σας, απορώντας για το πώς τόσοι άνθρωποι με ακούνε και με καταλαβαίνουνε, νομίζω ότι όπου νάναι θα ξυπνήσω απο το ωραίο αυτό όνειρο και θα έχετε όλοι πια καταλάβει, οτι τίποτε απο όλα αυτά δεν το αξίζω πραγματικά.
Ζώ μια μοναχική πια ζωή, με την Ντόρη, την μουσική, την παιδική και ελάχιστη πίστη μου, προσπαθώντας συνέχεια να σωθώ και να δικαιωθώ, κυρίως στην γλυκειά και πάντα παρούςα ματιά του Χριστού, για τα όσα λέω η γράφω.
Πολλά είναι τα λάθη μου, έντονη η τεμπελιά μου, ίςως έχω πληγώσει ανθρώπους, ίςως έχω απογοητεύσει άλλους και ζω μονίμως με την αίσθηση ότι δεν έχω καταφέρει, τίποτε σπουδαίο ακόμη.
Μην βιαστείτε να με αντικρούσετε, η επιτυχία η η αποτυχία, είναι για μένα θέμα ονείρου. Και εξηγούμαι.. Όσο πιο δυνατό το όνειρο, τόσο πιο μακρυά του πάντα θα είσαι. Κι' αυτός είναι ο πόνος, η το κρυμμένο μυστικό, του κάθε ειλικρινή καλλιτέχνη. Η μουσική δέ ως τέχνη, είναι άπιαστη και φευγαλέα. Ποτέ και κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει η να την μάθει. Είναι η μόνη απο τις τέχνες πού δεν υπακούει στον χρόνο και τον χώρο. Τσουλάει και ξεφεύγει σαν το νεράκι στην παλάμη ενός μικρού παιδιού.
Πώς να αισθανθώ σπουδαίος η σημαντικός, όταν ξέρω τα μουςικά μεγέθη πού προυπήρξαν. Όταν τα μελετάω και αδυνατώ ακόμη να καταλάβω το βάθος και την έμπνευσή τους; Ο Mozart ως τα 33 χρόνια του είχε τέτοιο έργο που θα χρειαζόμουνα άλλη μια ζωή για μόνο για να το αφομοιώσω. Ο Bach τόσα χρόνια μετά, είναι το υπόδειγμα και το άπιαστο όνειρο κάθε σοβαρού συνθέτη. Και ο αγαπημένος μου, ο Verdi κλείνει σε μία μόνον από τις χιλιάδες μελωδίες του, ότι στην μουςική ζωή μου, ονειρεύτηκα.
Γιατί τα λέω όλα αυτα; Πρώτον γιατί μ' αρέσει να γράφω και να εξηγώ.
Δεύτερον για να σας δείξω λίγο την δική μου πραγματικότητα και τρίτον για να δώ με αγωνία και χαρά, άλλη μια φορά, την δική σας αντίδραςη σε όλα αυτά που λέω, αιςθάνομαι και κάνω.
Θα τα ξαναπούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες το!