Τα συγκινητικά λόγια μιας μαμάς στο γιο της: «Ο άντρας που θέλω να γίνεις...»
Σάββατο, 17 Ιαν 2015 15:00 Είμαι μαμά
Πριν λίγες μέρες έτυχε να διαβάσω ένα κείμενο της Βούλας
Ραπτούδη, συντάκτριας του pillowfights.gr και αποφάσισα να το μοιραστώ
μαζί σας. Ένα συγκινητικό γράμμα από μία μαμά στο παιδί της που το
παρακινεί να ανοίξει τα φτερά του και να χαράξει τη δική του πορεία στη
ζωή.
«Είμαστε όλοι κατασκευές που δημιουργηθήκαμε πάνω σε μια στιγμή πάθους. Με τη σειρά μας έφτασε η ώρα να δημιουργήσουμε κι εμείς. Και φτιάξαμε. Και νομίζουμε ότι φτιάχνουμε κάτι που μας μοιάζει.
Όχι, εγώ δεν θέλω να μου μοιάσεις. Σε θέλω πρωτότυπη κατασκευή, δίχως κατάλοιπα και δίχως δογματισμούς. Ο καμβάς ο δικός σου είναι κατάλευκος κι έχεις στα χέρια σου όλων των ειδών τα χρώματα.
Να 'ξέρες πόσο σε ζηλεύω και πόσο σε φοβάμαι. Οφείλω να σου πω μόνο πως τα έντονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά. Γι'αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα.
Σου ζητώ συγνώμη για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν θριαμβεύει πάντα το καλό.
Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν. Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι.
Οι άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον φόβο. Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει. Θυμήσου να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να κουραστείς.
Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις. Πρέπει να ξέρεις πως τα βάρη όταν μοιράζονται γίνονται ελαφρύτερα.
Γι' αυτό υποσχέσου μου να μη φοβηθείς στιγμή την αγάπη. Σου εγγυώμαι πως όσο σε τρομάξει, άλλο τόσο θα σε ανταμοίψει.
Θέλω να ρισκάρεις, να τολμάς και να μην ακούς κανέναν πέρα από τις εσωτερικές σου φωνές. Να θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήσουν μικρός. Κάθε φορά που είσαι σε δίλημμα για το τι πρέπει να κάνεις θα κλείνεις τα μάτια, θα χαλαρώνεις και θα παίρνεις την απάντηση που χρειάζεσαι.
Όσο πιο πολύ σε τρομάζει, τόσο πιο σωστή είναι. Μην ακούσεις τους πολλούς που θα σου μιλούν με λογικά επιχειρήματα, σου έχω μάθει καλύτερα από αυτό.
Η απαντήσεις πάντα στην καρδιά σου θα βρίσκονται. Και κάνε μου μιά χάρη. Σου έμαθα να περπατάς. Αυτό το συνήθειο που έχεις να περπατάς πάνω στις γραμμές σταμάτα το.
Βγες έξω από τις γραμμές παιδί μου. Έξω, εκεί είναι η αλήθεια της ζωής, πέρα από τα όρια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Σπάσε τα όρια και ζήσε!
Αφιερωμένο στο γιό μου Β.»
Αυτά τα λόγια μαρτυρούν την αλήθεια, τον πραγματικό κόσμο που ζούμε. Μόνα όπλα μας είναι το θάρρος και τα όνειρά μας.
Όχι, εγώ δεν θέλω να μου μοιάσεις. Σε θέλω πρωτότυπη κατασκευή, δίχως κατάλοιπα και δίχως δογματισμούς. Ο καμβάς ο δικός σου είναι κατάλευκος κι έχεις στα χέρια σου όλων των ειδών τα χρώματα.
Να 'ξέρες πόσο σε ζηλεύω και πόσο σε φοβάμαι. Οφείλω να σου πω μόνο πως τα έντονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά. Γι'αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα.
Σου ζητώ συγνώμη για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν θριαμβεύει πάντα το καλό.
Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν. Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι.
Οι άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον φόβο. Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει. Θυμήσου να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να κουραστείς.
Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις. Πρέπει να ξέρεις πως τα βάρη όταν μοιράζονται γίνονται ελαφρύτερα.
Γι' αυτό υποσχέσου μου να μη φοβηθείς στιγμή την αγάπη. Σου εγγυώμαι πως όσο σε τρομάξει, άλλο τόσο θα σε ανταμοίψει.
Θέλω να ρισκάρεις, να τολμάς και να μην ακούς κανέναν πέρα από τις εσωτερικές σου φωνές. Να θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήσουν μικρός. Κάθε φορά που είσαι σε δίλημμα για το τι πρέπει να κάνεις θα κλείνεις τα μάτια, θα χαλαρώνεις και θα παίρνεις την απάντηση που χρειάζεσαι.
Όσο πιο πολύ σε τρομάζει, τόσο πιο σωστή είναι. Μην ακούσεις τους πολλούς που θα σου μιλούν με λογικά επιχειρήματα, σου έχω μάθει καλύτερα από αυτό.
Η απαντήσεις πάντα στην καρδιά σου θα βρίσκονται. Και κάνε μου μιά χάρη. Σου έμαθα να περπατάς. Αυτό το συνήθειο που έχεις να περπατάς πάνω στις γραμμές σταμάτα το.
Βγες έξω από τις γραμμές παιδί μου. Έξω, εκεί είναι η αλήθεια της ζωής, πέρα από τα όρια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Σπάσε τα όρια και ζήσε!
Αφιερωμένο στο γιό μου Β.»
Αυτά τα λόγια μαρτυρούν την αλήθεια, τον πραγματικό κόσμο που ζούμε. Μόνα όπλα μας είναι το θάρρος και τα όνειρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες το!