Εμείς, οι παλιοί γνωστοί, οι πρώην αγαπημένοι, οι για όσο "ξένοι", συναχωθήκαμε...
"Κλαις;"
"Όχι, συναχωμένη είμαι..."
Αν δεν το πάθεις, δεν καταλαβαίνεις, ότι αλλάζει δρόμο η συγκίνηση και φεύγει απ' τα μάτια, μην τη δεις.
Μια ζωή έλεγα στην μάννα: "Γιατί ρουφάς τη μύτη σου;"
"Μπούκωμα", έλεγε, "μπούκωμα".
Μπουκωμένη κι εγώ, εδώ και κάτι χρόνια, το θυμήθηκα, το έγραψα, σήμερα.
"Κρυωμένος είσαι αδελφούλη;"
"Ο καιρός, τα ΧΑΠ μου, οι γιορτές, το κρασί, εσύ... Με θυμάται κανείς;"
"Κι εδώ "μπούκωμα", αδελφέ, μέγα μπούκωμα... Ας κλείσουμε, μη γίνουμε ρεζίλι."
Όλοι μπουκωμένοι, συναχωμένοι, σήμερα κι ίσως, όχι μόνο.
Ας ευχαριστήσουμε τον κρύο καιρό που μας δικαιολογεί, πριν ζεστάνει απότομα!
...Κι εμείς οι ξένοι, μη μαρτυρήσουμε σε κανέναν, αυτή την διέξοδο, είναι η δύναμή μας, ίσως και η ίδια οι ψυχή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες το!