....
Σαν έτοιμη από καιρό, πιο ώριμη, δέκα χρόνια μετά, επιστροφή στην Ρίζα!
Ξέρω πια, πως να ανεβάσω μια φωτογραφία, όχι όπως τότε, έχω χιλιάδες φωτογραφίες, δεν με καλύπτει αυτή την στιγμή, καμία!
...Έτσι, ας μείνουμε στις λέξεις.
Λίγες ή πολλές, έχουν βάθος.
Και πλάτος.
Το ύψος τ' αφήνω, δεν το γνωρίζω...
Με τρομάζει.
Πάντα ήμουνα γήινη.
ΑΛΛΑ, με τις αχτίδες του ήλιου, στέγνωνα παιδί τα μαλλιά μου και τα βράδια, πάντα μέτραγα τ' αστέρια... κι ήταν πολλά.
Μια αόριστη μελαγχολία πλανάται μέσα μου, έξω μου, γύρω μου, μακριά μου, είναι αυτό το άγνωστο και το ήδη γνωστό, αβέβαιο αύριο, που όσο και να είχε τις καλύτερες προθέσεις ο Άγιός μας Βασίλης, η βαριά σκιά του δύσκολου παρελθόντος, Τον ακολουθεί.
Ήρθα στην Ελπίδα, για να πάρω ελπίδα, να δώσω ελπίδα και να μού δώσετε ελπίδα!
Δε μπορεί, κάτι θα μάς έμεινε!
Νιώθω πως πρέπει να το ζωντανέψουμε αυτό το "κάτι", εγκαίρως, πέρα από συμφέροντα, χρώματα κι αρώματα, κ.λ.π.
Νιώθω πως, "κάτι" σωστό πρέπει να μείνει από μας, απροσδιόριστο "τι".
Το βέβαιο είναι, θα μας το δείξει ο Νέος χρόνος, σιγά - σιγά, μέρα - μέρα, στιγμή στη στιγμή.
Πάμε, να βαδίσουμε αλλιώς το 2016, για να ανθίσουμε τις παλιές και τις νέες ελπίδες, όλων μας!
Αν το προσπαθήσουμε, θα έχουμε κάνει ήδη, το πρώτο βήμα!
...Θα έχουμε διώξει κάθε βαριά σκιά, απ' όπου κι αν πλανάται αυτή, εκτός αν είναι εκείνη, η παλιά, η γνωστή, του αγαπημένου μας Ήλιου, του άκακου, που παίζαμε μαζί της παιδιά ή δροσιζόμασταν.
Έτσι νιώθω.
Δεν ξέρω αν, στο περίπου, κι εσείς.
Όπως και να έχει, είμαι εδώ!
...Σα, να μη ξέρω τι λέω...
Σα, να έχω μεθύσει;
Και νά 'πινα!
Θα έβλεπα όνειρα, τώρα!
....Μεθάνε κάτι τέτοιες μέρες και χωρίς να πιεις.
Πονάνε κάτι τέτοιες μέρες, κι ας μη φαίνονται οι πληγές.
Χρειαζόμουνα "φάρμακο", με Φώτισε, κι έφτασα πάλι, στην Ελπίδα του κυκλάμινου βουνού.
Προέκυψε.
Με δέχτηκε, μένω εδώ, ως βάση σταθερής κατοικίας και στα εξοχικά μου, τα παλιά, όταν χρειάζεται, θα τα επισκέπτομαι και θα τα φροντίζω.
Δεν ήμουνα έτοιμη, να βρεθώ εδώ, απόψε, όσοι περάσετε, βολευτείτε, κεραστείτε, σαν το σπίτι σας!
Θα επιστρέψω, σύντομα!
"Καλή μας Χρονιά! Με υγεία, συννενόηση, κατανόηση, ουσιαστικό πλησίασμα επικοινωνίας, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως: δικαιοσύνη, ειρήνη, κ.λ.π. θα τα φέρουμε, σε πιο Καλό σχέδιο!
Ελπίζω, βέβαια!
Πώς αλλιώς;
...Κι αν δεν υπήρξε ποτέ, θα το ράψουμε εμείς!
Στα δικά μας μέτρα, στα τωρινά.
Να φύγει;
Ναι.
Μα, είναι το κείμενο, απ' την πόλη έρχομαι...
Ναι, αλλά; Στην κορφή, τι;
Κυκλάμινα!
Όπως και να το κάνεις, είναι το λουλούδι της ελπίδας!
Μαζί του!
και μαζί σας!
5:51 ξημέρωμα 1ης Γενάρη 2016! Παρασκευή και Καλή!
Σαν έτοιμη από καιρό, πιο ώριμη, δέκα χρόνια μετά, επιστροφή στην Ρίζα!
Ξέρω πια, πως να ανεβάσω μια φωτογραφία, όχι όπως τότε, έχω χιλιάδες φωτογραφίες, δεν με καλύπτει αυτή την στιγμή, καμία!
...Έτσι, ας μείνουμε στις λέξεις.
Λίγες ή πολλές, έχουν βάθος.
Και πλάτος.
Το ύψος τ' αφήνω, δεν το γνωρίζω...
Με τρομάζει.
Πάντα ήμουνα γήινη.
ΑΛΛΑ, με τις αχτίδες του ήλιου, στέγνωνα παιδί τα μαλλιά μου και τα βράδια, πάντα μέτραγα τ' αστέρια... κι ήταν πολλά.
Μια αόριστη μελαγχολία πλανάται μέσα μου, έξω μου, γύρω μου, μακριά μου, είναι αυτό το άγνωστο και το ήδη γνωστό, αβέβαιο αύριο, που όσο και να είχε τις καλύτερες προθέσεις ο Άγιός μας Βασίλης, η βαριά σκιά του δύσκολου παρελθόντος, Τον ακολουθεί.
Ήρθα στην Ελπίδα, για να πάρω ελπίδα, να δώσω ελπίδα και να μού δώσετε ελπίδα!
Δε μπορεί, κάτι θα μάς έμεινε!
Νιώθω πως πρέπει να το ζωντανέψουμε αυτό το "κάτι", εγκαίρως, πέρα από συμφέροντα, χρώματα κι αρώματα, κ.λ.π.
Νιώθω πως, "κάτι" σωστό πρέπει να μείνει από μας, απροσδιόριστο "τι".
Το βέβαιο είναι, θα μας το δείξει ο Νέος χρόνος, σιγά - σιγά, μέρα - μέρα, στιγμή στη στιγμή.
Πάμε, να βαδίσουμε αλλιώς το 2016, για να ανθίσουμε τις παλιές και τις νέες ελπίδες, όλων μας!
Αν το προσπαθήσουμε, θα έχουμε κάνει ήδη, το πρώτο βήμα!
...Θα έχουμε διώξει κάθε βαριά σκιά, απ' όπου κι αν πλανάται αυτή, εκτός αν είναι εκείνη, η παλιά, η γνωστή, του αγαπημένου μας Ήλιου, του άκακου, που παίζαμε μαζί της παιδιά ή δροσιζόμασταν.
Έτσι νιώθω.
Δεν ξέρω αν, στο περίπου, κι εσείς.
Όπως και να έχει, είμαι εδώ!
...Σα, να μη ξέρω τι λέω...
Σα, να έχω μεθύσει;
Και νά 'πινα!
Θα έβλεπα όνειρα, τώρα!
....Μεθάνε κάτι τέτοιες μέρες και χωρίς να πιεις.
Πονάνε κάτι τέτοιες μέρες, κι ας μη φαίνονται οι πληγές.
Χρειαζόμουνα "φάρμακο", με Φώτισε, κι έφτασα πάλι, στην Ελπίδα του κυκλάμινου βουνού.
Προέκυψε.
Με δέχτηκε, μένω εδώ, ως βάση σταθερής κατοικίας και στα εξοχικά μου, τα παλιά, όταν χρειάζεται, θα τα επισκέπτομαι και θα τα φροντίζω.
Δεν ήμουνα έτοιμη, να βρεθώ εδώ, απόψε, όσοι περάσετε, βολευτείτε, κεραστείτε, σαν το σπίτι σας!
Θα επιστρέψω, σύντομα!
"Καλή μας Χρονιά! Με υγεία, συννενόηση, κατανόηση, ουσιαστικό πλησίασμα επικοινωνίας, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως: δικαιοσύνη, ειρήνη, κ.λ.π. θα τα φέρουμε, σε πιο Καλό σχέδιο!
Ελπίζω, βέβαια!
Πώς αλλιώς;
...Κι αν δεν υπήρξε ποτέ, θα το ράψουμε εμείς!
Στα δικά μας μέτρα, στα τωρινά.
Να φύγει;
Ναι.
Μα, είναι το κείμενο, απ' την πόλη έρχομαι...
Ναι, αλλά; Στην κορφή, τι;
Κυκλάμινα!
Όπως και να το κάνεις, είναι το λουλούδι της ελπίδας!
Μαζί του!
και μαζί σας!
5:51 ξημέρωμα 1ης Γενάρη 2016! Παρασκευή και Καλή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες το!